هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از گذشت زمان و بی‌تفاوتی فلک (آسمان یا تقدیر) نسبت به رنج‌های انسان شکایت می‌کند. او از سی سال انتظار و تلاش بی‌ثمر سخن می‌گوید و احساس می‌کند که نصیحت‌های دیگران برایش بی‌فایده بوده است. این شعر بیانگر ناامیدی و درماندگی در برابر تقدیر است.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عمیق فلسفی مانند ناامیدی، گذر زمان و شکایت از تقدیر است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، لحن غمگین و ناامیدانه شعر برای سنین پایین مناسب نیست.

شمارهٔ ۸۹

الهی فلَک! سُو نَکنی به عٰالِمْ
وَلَهْ چَلْ به ته چَمْ نگرده یکی دَمْ

سی سالْ و نه سُو بِلِنْ بوّه منه چَمْ
فلک بَرِسِهْ، گِرْد بزنه یکی دَمْ

سی سٰال، دَئیمه، سی سالُ اَیی دَوُونِمْ
سازهْ دَستْ هائیتْ من دشت وُ کوهْ‌رِهْ رُوبمْ

نصیحتْ یارونْ من شماره بَوُوئِمْ
این دَرْ دَرْ آمُو، اونْ دَرْ وِنِه مِنْ شوئِمْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.