هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از یار خود به عنوان موجودی بی‌نظیر، نورانی و بی‌عیب یاد می‌کند و احساسات عمیق خود را نسبت به او بیان می‌دارد. او یارش را به ماه، نور و آیینه تشبیه می‌کند و از عشق و اشتیاق خود سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عاشقانه و ادبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و شناخت ادبیات کهن دارد. همچنین، ممکن است برخی از واژه‌ها و تشبیهات برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.
شمارهٔ ۱۵۵
امیر گنه: مه یارْ مُحکَمْ بی قصوره
خودْ حوره، ونه منزلْ وجا به نُوره
امرو بنواختْ بیمه، شه ماهِ نوره
عاج دیمِ سَرْ هشْنّیهْ شه موره
منْ بهشْتمهْ شه خور و مونگ نوره
شه آیینه روره، دْ چشمُونِ سوره
کَسْ ونهْ که مه پیغومْ بَوُوئه، اوره
«منْ نقره دَکرْدْ دارمهْ، ته یاسهْ، موره»
خودْ حوره، ونه منزلْ وجا به نُوره
امرو بنواختْ بیمه، شه ماهِ نوره
عاج دیمِ سَرْ هشْنّیهْ شه موره
منْ بهشْتمهْ شه خور و مونگ نوره
شه آیینه روره، دْ چشمُونِ سوره
کَسْ ونهْ که مه پیغومْ بَوُوئه، اوره
«منْ نقره دَکرْدْ دارمهْ، ته یاسهْ، موره»
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
