هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از غم و اندوه، عشق، و ناامیدی سخن می‌گوید. شاعر از یار خود به عنوان مونس و غمگسار یاد می‌کند، اما در عین حال از رنج‌ها و ناملایمات زندگی نیز می‌نالد. او از روزگار خرمی که سیاه شده، از تیرهای بیشمار دل، و از از دست دادن آرامش و صبر سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مضامین عاطفی عمیق و غمگین است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای مخاطبان با سن پایین پیچیده به نظر برسد.
شمارهٔ ۱۸۲
اینه که مُونسْ و غَم‌گُسارهْ یارْمه
اینهْ چشّمه‌ی اُو به تَنْ سازگارْمه
اینه که سیُو کردْ خُرّمْ روزگارْمه
اینه که بُناگُوشْ هُونیا ئه تارْمه
اینه که رَجْبِ مُونگَ وُ ده و چهارْمه
اینه دلْ رهْ زَنّه ناوُکْ بیشُمارْمه
اینه دسته‌ی گُلْ به دَروُنه خارْمه
اینه که بَورْدهْ آروُم و صَبر وُ قرارْمه
اینهْ چشّمه‌ی اُو به تَنْ سازگارْمه
اینه که سیُو کردْ خُرّمْ روزگارْمه
اینه که بُناگُوشْ هُونیا ئه تارْمه
اینه که رَجْبِ مُونگَ وُ ده و چهارْمه
اینه دلْ رهْ زَنّه ناوُکْ بیشُمارْمه
اینه دسته‌ی گُلْ به دَروُنه خارْمه
اینه که بَورْدهْ آروُم و صَبر وُ قرارْمه
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
