هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه از امیر گنه بیانگر احساسات عمیق و وفاداری شاعر به معشوق است. او خود را کمترین بنده‌ی معشوق می‌داند و با استفاده از تصاویر طبیعی مانند نرگس، گل و سوسن، زیبایی و دل‌ربایی معشوق را توصیف می‌کند. شاعر همچنین از انتظار کشیدن در عشق سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از زبان و استعاره‌های شعری ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد.
شمارهٔ ۱۹۷
امیر گنه: کمترین بندومهْ ته گر گُویی
کمترینْ بنده‌ی جانْ جه جدا چه (چون) بَوُویی
ته پاکْ گوهر ره مهرْورزی پرْ بویی
مرهْ به دَنی کَسْ نیِهْ، مه کَسْ تویی
چشْ تازه نرگِس دوستْ خجیرهْ‌خویی
دیمْ سرْخهْ گلِ وَلْگلهْ که پاکْ بشْکُویی
تَنْ سَوسَنهْ که سر بدَرْ اُورْنه گویی
کَمنْ مشکهْ، عاشقْ، انتظار ره بُویی
کمترینْ بنده‌ی جانْ جه جدا چه (چون) بَوُویی
ته پاکْ گوهر ره مهرْورزی پرْ بویی
مرهْ به دَنی کَسْ نیِهْ، مه کَسْ تویی
چشْ تازه نرگِس دوستْ خجیرهْ‌خویی
دیمْ سرْخهْ گلِ وَلْگلهْ که پاکْ بشْکُویی
تَنْ سَوسَنهْ که سر بدَرْ اُورْنه گویی
کَمنْ مشکهْ، عاشقْ، انتظار ره بُویی
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
