ویهارْ درآمُو خرّم بییه شبارو
بتاوسهْ عالمْ‌رهْ ته چیرهْ دَر شُوْ

هندُو به ختا صَف بکشییه یک رُو
خشْ‌بَختْ نییِهْ شیرِ نَرْ به خَیْلِ آهُو

سر وُ جان و دِل منُ و مه چشمِ سو
یکْ لَحظهْ که منْ طٰاقت ندارمه بی تو

هر گَهْ که شه خنه جه بیرون اِنی تو
اُونطُوره که ماهْ سَرْرهْ دَرْ آوَرهْ نو

بشکسته وَهْمِن لَشگر، به خورِ ترکِ سُو
ویهُو بَکرْد لارِ وَرْف، گُل‌گونْ بَیّه کو

سیْم مٰاهی بِهشتْ دریو، ره (شه)، دَرْ آیه به رُو
اَیْ وایِ سوائی چه رنگینْ کنّی تو

بشکُفتهْ گلِ غُنچه دَرْآرهْ ته بو
اوُن مٰالِ تنهْ چٰالهْ جنافه‌یِ بو

ته زلفْ عَنْبَر مونند حَظّ کنه بو؟
امیر گنهْ: مه دیدهْ دَرْآره سی جو

ونهْ شهْ دل‌رهْ کٰاردْ بَزنمْ یکی رو
تا هَرْ دِ پلی خینْ به درْیُو کَشهْ رو

کنّی سَرزَنشْ با منْ و مه پیشِ رو
بسیارْ سَرْکَشُون آخر بکَفِنْ به رو

مسیرِ شکار دَرْ نینهْ، کی به شکارْ شو
کهْ کوچ کننْ وٰایَستنُ و سُوجنْ وُ سو

گَرْ ایزد بیٰارْبو، پَرْ درآوریم نو
آشکارا به دلِ کُومْ یکْوار هَکینمْ رو

«امیر پازواری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir