هوش مصنوعی:
این متن از یک شعر کلاسیک فارسی است که در آن شاعر از زمان مناسب برای نوشیدن شراب سخن می‌گوید. او توصیف می‌کند که این زمان نه گرم است و نه سرد، نه ابری است و نه آفتابی، و نه بادی می‌وزد و نه گرد و غباری وجود دارد. شاعر از معشوقه‌اش می‌خواهد که شراب کهنه‌ای بیاورد و آن را پر و خالی کند، زیرا این کار باعث می‌شود که ننگ و نبرد از بین برود. او شرابی را توصیف می‌کند که زرد و ضعیف است، اما نه از عشق ضعیف است و نه از غم زرد شده است. این شراب در جان قوت دارد و در مغز مشک است، در چشم نور است و در روی ورد است.
رده سنی:
18+
این متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عشقی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به شراب‌خواری و مفاهیم مرتبط با آن ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
شمارهٔ ۱۰
الا وقت صبوحست، نه گرمست و نه سردست
نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست
بیار ای بت کشمیر، شراب کهن پیر
بده پر و تهی گیر که مان ننگ و نبردست
از آن باده که زردست و نزارست ولیکن
نه از عشق نزارست و نه از محنت زردست
به جان اندر قوتست و به مغز اندر مشکست
به چشم اندرنورست و به روی اندر، وردست
نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست
بیار ای بت کشمیر، شراب کهن پیر
بده پر و تهی گیر که مان ننگ و نبردست
از آن باده که زردست و نزارست ولیکن
نه از عشق نزارست و نه از محنت زردست
به جان اندر قوتست و به مغز اندر مشکست
به چشم اندرنورست و به روی اندر، وردست
وزن: مفاعیل مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن مکفوف محذوف)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹ - در مدح سلطان مسعود غزنوی
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
