الا وقت صبوحست، نه گرمست و نه سردست
نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست

بیار ای بت کشمیر، شراب کهن پیر
بده پر و تهی گیر که مان ننگ و نبردست

از آن باده که زردست و نزارست ولیکن
نه از عشق نزارست و نه از محنت زردست

به جان اندر قوتست و به مغز اندر مشکست
به چشم اندرنورست و به روی اندر، وردست

«منوچهری دامغانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir