هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از مولانا یا یکی از شاعران صوفی‌مسلک است که به موضوعاتی مانند عشق الهی، وحدت وجود، کناره‌گیری از دنیا و فنا در معشوق اشاره دارد. شاعر از مفاهیمی مانند نور تجلی، رضوان، حور، وحدت، عزلت و خرابات فنا استفاده کرده است تا حالات روحانی و عرفانی خود را بیان کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از اصطلاحات صوفیانه ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند فنا در معشوق و کناره‌گیری از دنیا نیاز به بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۷۹

طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست
پرتو نور تجلی در دل پر نور ماست

ما به حور و روضهٔ رضوان نداریم التفات
زانک مجلس روضهٔ رضوان و شاهد حور ماست

عاقبت غیبت گزیند هر که آید در نظر
وانک او غایب نگردد از نظر منظور ماست

پیش ما هر روز بی او رستخیزی دیگرست
و آه دلسوز نفیر و سینه نفخ صور ماست

ما بدار الملک وحدت کوس شاهی می‌زنیم
وین که بر زر می‌نویسد اشک ما منشور ماست

کرده‌ایم از ملک هستی کنج عزلت اختیار
وین دل ویرانه گنج و نیستی گنجور ماست

آنک دایم در خرابات فنا ساغر کشد
در هوای چشم مست او دل مخمور ماست

تختگاه عشق ما داریم و از دار ایمنیم
زانک دار از روی معنی رایت منصور ماست

تا چو خواجو عالم رندی مسخر کرده‌ایم
زلف ساقی دستگیر و جام می دستور ماست
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.