هوش مصنوعی: این شعر با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، به توصیف طبیعت، قدرت و حکومت می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند خورشید، شب، ستارگان، و حکمرانان مختلف برای بیان مفاهیم عمیق استفاده کرده است. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی و معنوی مانند روضهٔ رضوان و کوثر دارد. در پایان، شعر به نوشیدن باده و مستی صبحگاهی اشاره می‌کند که می‌تواند نمادی از شادی یا فرار از رنج‌ها باشد.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی استعاره‌ها و مفاهیم عمیق است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به نوشیدن باده و مستی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین مناسب نباشد.

غزل شمارهٔ ۳۵۹

خورشید را به سایهٔ شب در نشانده‌اند
شب را بپاسبانی اختر نشانده‌اند

چیپور را ممالک فغفور داده‌اند
مهراج را بمسند خان برنشانده‌اند

تا خود چه دیده‌اند که چیپال هند را
ترکان بپادشاهی خاور نشانده‌اند

همچون مگس بتنگ شکر برنشسته است
خالی که برعقیق چو شکر نشانده‌اند

گوئی که دانه‌ئی بقمر برفشانده‌اند
یا مهره‌ای ز غالیه در خور نشانده‌اند

یا خازنان روضهٔ رضوان بلال را
در باغ خلد برلب کوثر نشانده‌اند

گفتم که خال همچو سیه دانهٔ ترا
برقرص آفتاب چه در خور نشانده‌اند

گفتا بروم خسرو اقلیم زنگ را
گوئی که بر نیابت قیصر نشانده‌اند

برخیز و باده نوش که مستان صبح خیز
آتش به آب دیدهٔ ساغر نشانده‌اند

خون جگر که بر رخ خواجو چکیده است
یاقوت پاره‌ئیست که در زر نشانده‌اند
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.