هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر با استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های زیبا، به توصیف معشوق و جذابیت‌های بی‌نظیر او می‌پردازد. شاعر از لطف و محبت معشوق سخن می‌گوید و او را با عناصر طبیعی و مفاهیم عمیق عرفانی مقایسه می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۲۷۹

ای که از لطف سراسر جانی
جان چه باشد؟ که تو صد چندانی

تو چه چیزی؟ چه بلایی؟ چه کسی؟
فتنه‌ای؟ شنقصه‌ای؟ فتانی؟

حکمت از چیست روان بر همه کس؟
کیقبادی؟ ملکی؟ خاقانی؟

به دمی زنده کنی صد مرده
عیسیی؟ آب حیاتی؟ جانی؟

به تماشای تو آید همه کس
لاله‌زاری؟ چمنی؟ بستانی؟

روی در روی تو آرند همه
قبله‌ای؟ آینه‌ای؟ جانانی؟

در مذاق همه کس شیرینی
انگبینی؟ شکری؟ سیلانی؟

گر چه خردی، همه را در خوردی
نمکی؟ آب روانی؟ نانی؟

آرزوی دل بیمار منی
صحتی؟ عافیتی؟ درمانی؟

گه خمارم شکنی، گه توبه
می نابی؟ فقعی؟ رمانی؟

دیدهٔ من به تو بیند عالم
آفتابی؟ قمری؟ اجفانی؟

همه خوبان به تو آراسته‌اند
کهربایی؟ گهری؟ مرجانی؟

مهر هر روز دمی در بنده‌ات
سحری؟ صبح‌دمی؟ خندانی؟

همه در بزم ملوکت خوانند
قصه‌ای؟ مثنویی؟ دیوانی؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.