هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر ناامیدی و پشیمانی از تجربیات زندگی است. شاعر با اشاره به گل‌ها، نواهای مرغان، ثمرهای باغستان و متاع‌های خریداری شده، به این نتیجه می‌رسد که همه این‌ها در نهایت بی‌فایده و ناامیدکننده بوده‌اند. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که گاهی لذت در مسیر رسیدن به هدف بیشتر از خود هدف است و جهل باعث شده تا نتواند عیب و هنر دیگران را به درستی ببیند. در پایان، شاعر تحمل و صبر در برابر مشکلات را مانع رحمت الهی می‌داند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در این شعر برای درک و تجزیه و تحلیل به بلوغ فکری و تجربیات زندگی نیاز دارد. نوجوانان زیر 16 سال ممکن است به دلیل کمبود تجربه، نتوانند به طور کامل با مضامین این شعر ارتباط برقرار کنند.

غزل شمارهٔ ۸۰

هر چه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود
هر گل تازه که چیدیم، نچیدن به بود

هر نوایی که شنیدیم ز مرغان چمن
چون رسیدیم به مضمون، نشنیدن به بود

زان ثمرها که گزیدیم درین باغستان
پشت دست و لب افسوس گزیدن به بود

دامن هر که کشیدیم درین خارستان
بجز از دامن شبها، نکشیدن به بود

هر متاعی که خریدیم به اوقات عزیز
بود اگر یوسف مصری، نخریدن به بود

لذت درد طلب بیشتر از مطلوب است
نارسیدن به مطالب، ز رسیدن به بود

جهل سررشتهٔ نظاره ربود از دستم
ور نه عیب و هنر خلق ندیدن به بود

مانع رحم شد اظهار تحمل صائب
زیر بار غم ایام خمیدن به بود
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.