هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از زبان شاعری است که با ناله و افغان، دردهای عشق و نامهربانی معشوق را بیان می‌کند. او از پیری، خاموشی، و تأثیر ناله‌های بی‌اثر می‌گوید و گاهی به باغبان و بهار اشاره می‌کند تا یادآوری کند که حتی در زیباترین فصل‌ها نیز خزان وجود دارد. در نهایت، شاعر از عشق بتان سخن می‌گوید و تصمیم می‌گیرد داستان عشق را بار دیگر بازگو کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی مفاهیم مانند نامهربانی، پیری، و ناله‌های بی‌اثر نیاز به درک عمیق‌تری از زندگی و احساسات دارند.

غزل شمارهٔ ۱

سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را
جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را

از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی
تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را

من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز
نالم و از ناله ی خود در فغان آرم تو را

شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من
تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را

ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من
بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را

گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم
تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را

در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر
یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را

خامشی از قصه ی عشق بتان هاتف چرا
باز خواهم بر سر این داستان آرم تو را
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.