هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، با استفاده از تصاویر طبیعت مانند سبزه، لاله، ماه و ابر، به بیان احساسات عاشقانه و عرفانی می‌پردازد. شاعر از عشق، هجران، و رنج‌های عاشقانه سخن می‌گوید و با اشارات عرفانی، از شیخ و بتان نیز یاد می‌کند. در نهایت، شعر با طلب کمک از شیخ و اشاره به غزل و غزاله به پایان می‌رسد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات و استعاره‌های به کار رفته نیاز به دانش ادبی و تجربه زندگی بیشتری دارد.

غزل شمارهٔ ۵۳۹

خط اگرت سبزه طرف لاله نهفته
دایرهٔ ماه را به هاله نهفته

شیخ که دامن‌کش از بتان شده ای گل
داغ تو در آستین چو لاله نهفته

ابر برای شکست شیشه غنچه
در بغل لاله سنگ ژاله نهفته

می‌کنم از خوی نازکت شب هجران
پیش خیال تو نیز ناله نهفته

تن که نه قربانی بتان شود اولی
در دهن گور آن نواله نهفته

آن چه خضر سالها شتافتش از پی
در دو پیاله می دو ساله نهفته

پیش بناگوش او ز طره سیه پوش
برگ گل و لاله در گلاله نهفته

نامهٔ قتلم نوشته فاش و به قاصد
داده ز تاکید صد رساله نهفته

دید که می‌میرم از تغافل چشمش
کرد نگاهی به من حواله نهفته

منع من ای شیخ کن ز مشرب خودرو
سبحه مگردان عنان پیاله نهفته

شیردلی محتشم کجاست که خواند
این غزل از من بر آن غزاله نهفته
وزن: مفتعلن فاعلات مفتعلن فع (منسرح مثمن مطوی منحور)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۳۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.