۳۱۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۴

دلبرا عشق تو نه کار من است
وین که دارم نه اختیار من است

آب چشم من آرزوی تو بود
آرزوی تو در کنار من است

آنچه از لطف و نیکوی در تست
همه آشوب روزگار من است

تا غمت در درون سینهٔ ماست
مرگ بیرون در انتظار من است

عشق تا چنگ در دل من زد
مطربش ناله‌های زار من است

شب ز افغان من نمی‌خسبد
هر که را خانه در جوار من است

خار تو در ره من است چو گل
پای من در ره تو خار من است

دوش سلطان حسنت از سر کبر
با خیالت که یار غار من است،

سخنی در هلاک من می‌گفت
غم عشق تو گفت کار من است

سیف فرغانی از سر تسلیم
با غم تو که غمگسار من است،

گفت گرد من از میان برگیر
که هوا تیره از غبار من است
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.