هوش مصنوعی: این شعر از سیف فرغانی بیانگر عشق یکطرفه و ناامیدانه است. شاعر از بی‌توجهی معشوق و نبود صبر و شکیبایی در خودش شکایت دارد. او با وجود وفاداری و عشق عمیقش، می‌داند که معشوق به او میل ندارد. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا مانند دریا و گل، برتری معشوق را ستایش می‌کند و در نهایت به ندرت دیدار معشوق اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده و مضامین عاطفی سنگین، مناسب سنین بالاتر است.

غزل شمارهٔ ۲۰

چون تو را میل و مرا از تو شکیبایی نیست؟!
صبر خواهم که کنم لیک توانایی نیست

مر تو را نیست به من میل و شکیبایی هست
بنده را هست به تو میل و شکیبایی نیست

چه بود سود از آن عمر که بی‌دوست رود
چه بود فایده از چشم چو بینایی نیست

بر سر کوی تو در قید وفای خویشم
ورنه نارفتنم ای دوست ز بی‌پایی نیست

من سگ کویم و هر جای مرا ماوایی است
بودنم بر در این خانه ز بی جایی نیست

گفتی از اهل زمان نیست وفایی کس را
بنده را هست ولیکن چو تو فرمایی نیست

دل رهایی طلبد از تو به هر روی که هست
ور چه داند که چو روی تو به زیبایی نیست

در چو در بحر بود چون تو نباشد صافی
گل چو بر شاخ بود چون تو به رعنایی نیست

سیف فرغانی هر روز بیاید بر تو
دولت آنکه تو یک شب بر او آیی نیست
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.