نماند هیچ کریمی که پای خاطر من
ز بند حادثهٔ روزگار بگشاید

خیال بود مرا کان غرض که مقصود است
حصول آن غرض از شهریار بگشاید

بدان هوس بر سلطان کامران رفتم
که از عطای ویم کار و بار بگشاید

ز پیش شاه و وزیرم دری گشاده نشد
مگر ز غیب دری کدر کار بگشاید

عبید حاجت از آن درطلب که رحمت او
اگر ببندد یک در هزار بگشاید