فرخنده شبی که آن جهان گیر
از نطع زمین شد آسمان گیر

برخاست ز خوابگاه این دیر
در مرقد چرخ شد سبک سیر

برداشت ازین خرابه محمل
در منزل ماه کرد منزل

ز آنجا به طریق تاجداری
بنشست به دومین عماری

ز آنجا بسر بلندی بخت
شد تخت نشین سیمین تخت

ز آنجا که رسید بر چهارم
شد خواجهٔ آن خجسته طارم

ز آنجا چو ز بر کشید رایت
شد والی پنجمین ولایت

ز آنجا چو بلند بارگه گشت
شبها ز ششم شکارگه گشت

ز آنجا چو نمود بیشتر جهد
شد مهدی خاص هفتمین مهد

ز آنجا چو شد آن طرف روانه
شد خازن هشتمین خزانه

ز آنجا چو پرید بر نهم بام
و آزاد شد از شکنج نه دام

بازار جهت گذاشت بر جای
بنهاد به نطع بی جهت پای

سر ز آن سوی کاینات بر کرد
ملک ازل و ابد نظر کرد

بست از دو دوال بند نعلین
شهبند غرض به قاب قوسین

دید آنچه عبارتش نسنجد
در حوصلهٔ خرد، نگنجد

دید ار خدای، دید بی غیب
گفتار ز حق شنید بی ریب

ز آن گفت و شنید بی کم و کاست
هم گفتن و هم شنیدنش راست

کرد از کف غیب شربتی نوش
کز هستی خود شدش فراموش

با بخشش پاک بندهٔ پاک
آمد سوی بنده خانهٔ خاک

پس داد بهر خجسته یاری
ز آوردهٔ خوبش یادگاری

بودند همه ز سینهٔ پر
جویی هم از آن محیط پر در

بوبکر بغار هم قدم بود
فاروق به عدل محترم بود

و آن حرف کش جریده پرداز
با خازن علم بود هم راز

هر چار چو هشت باغ بودند
پروانهٔ یک چراغ بودند

«امیرخسرو دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir