زندگانی چه کوته و چه دراز
نه به آخر بمرد باید باز؟

هم به چنبر گذار خواهد بود
این رسن را، اگر چه هست دراز

خواهی اندر عنا و شدت زی
خواهی اندر امان به نعمت و ناز

خواهی اندک‌تر از جهان بپذیر
خواهی از ری بگیر تا به طراز

این همه باد و بود تو خواب است
خواب را حکم نی، مگر به مجاز

این همه روز مرگ یکسانند
نشناسی ز یک دگرشان باز

ناز، اگر خوب را سزاست به شرط
نسزد جز تو را کرشمه و ناز