تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی
شبنم شده‌ست سوخته چون اشک ماتمی

... این مصرع ساقط شده ...
کاندر جهان به کس مگرو جز به فاطمی

کی مار ترسگین شود و گربه مهربان؟
گر موش ماژ و موژ کند گاه در همی

صدر جهان! جهان همه تاریک‌شب شده‌ست
از بهر ما سپیدهٔ صادق همی دمی