غزل شمارهٔ ۴۰۳
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین
به زیر دلق ملمع کمندها دارند
درازدستی این کوته آستینان بین
به خرمن دو جهان سر فرو نمی‌آرند
دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین
بهای نیم کرشمه هزار جان طلبند
نیاز اهل دل و ناز نازنینان بین
حقوق صحبت ما را به باد داد و برفت
وفای صحبت یاران و هم نشینان بین
اسیر عشق شدن چاره ی خلاص من است
ضمیر عاقبت اندیش پیش بینان بین
کدورت از دل حافظ ببرد صحبت دوست
صفای همت پاکان و پاک دینان بین
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
کوته آستین ) کوته آستین. [ ت َه ْ ] ( ص مرکب ) کوتاه آستین. کسی که آستینهای جامه اش کوتاه باشد. ( فرهنگ فارسی معین ). رجوع به کوتاه آستین شود. || کنایه از صوفی. ( از فرهنگ فارسی معین ). صوفی ، گویا صوفیه آستین کوتاه داشته اند و یا نیم تنه پوستین کوتاه آستین می پوشیده اند. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز
ای کوته آستینان تا کی درازدستی ؟
ملمع در معنای لغت : روشن کرده شده - درخشان کرده شده - رنگین شده -تزیین شده- اسب خالدار
ملمع در ادبیات: شعری با یک مصرع فارسی و یک مصرع عربی.
دلق ملمع : لباسی که در گذشته زاهد نمایان و درویش نمایان می پوشیده اند و در ادبیات قدیم کنایه از جامه ی اهل ریا بوده است.
به زیر دلق ملمع کمندها دارند
درازدستی این کوته آستینان بین
*
ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور
چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری
*
گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است
مکنم عیب کز او رنگ ریا می‌شویم
