۴۳۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۴۰۳

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

به زیر دلق ملمع کمندها دارند
درازدستی این کوته آستینان بین

به خرمن دو جهان سر فرو نمی‌آرند
دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین

بهای نیم کرشمه هزار جان طلبند
نیاز اهل دل و ناز نازنینان بین

حقوق صحبت ما را به باد داد و برفت
وفای صحبت یاران و هم نشینان بین

اسیر عشق شدن چاره ی خلاص من است
ضمیر عاقبت اندیش پیش بینان بین

کدورت از دل حافظ ببرد صحبت دوست
صفای همت پاکان و پاک دینان بین
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۰۴
نظرها و حاشیه ها
Avatar نقش کاربری
م.ط.د
۱۴۰۲/۱/۲۰ ۰۶:۱۷

کوته آستین ) کوته آستین. [ ت َه ْ ] ( ص مرکب ) کوتاه آستین. کسی که آستینهای جامه اش کوتاه باشد. ( فرهنگ فارسی معین ). رجوع به کوتاه آستین شود. || کنایه از صوفی. ( از فرهنگ فارسی معین ). صوفی ، گویا صوفیه آستین کوتاه داشته اند و یا نیم تنه پوستین کوتاه آستین می پوشیده اند. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز
ای کوته آستینان تا کی درازدستی ؟

Avatar نقش کاربری
م.ط.د
۱۴۰۲/۱/۲۰ ۰۶:۱۶

ملمع در معنای لغت : روشن کرده شده - درخشان کرده شده - رنگین شده -تزیین شده- اسب خالدار
ملمع در ادبیات: شعری با یک مصرع فارسی و یک مصرع عربی.

دلق ملمع : لباسی که در گذشته زاهد نمایان و درویش نمایان می پوشیده اند و در ادبیات قدیم کنایه از جامه ی اهل ریا بوده است.

به زیر دلق ملمع کمندها دارند

درازدستی این کوته آستینان بین

*

ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور

چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری

*

گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است

مکنم عیب کز او رنگ ریا می‌شویم