هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که به رابطهٔ عمیق و روحانی بین انسان و معشوق (یا خدا) می‌پردازد. شاعر از تشبیهاتی مانند پیراهن، تن، جان و کفن استفاده می‌کند تا وحدت و پیوند میان خود و معشوق را بیان کند. همچنین، اشاره‌ای به رنج‌های عاشقانه و پذیرش مرگ در راه عشق دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از اشارات مانند مرگ و رنج عاشقانه ممکن است برای کودکان مناسب نباشد.
گزیدهٔ غزل ۱۰۷
تن پاکت که زیر پیرهن است
وحده لاشریک له چه تن است
هست پیراهنت چو قطرهٔ آب
که تنگ گشته برگل و سمن است
با خودم کش درون پیراهن
که تو جانی و جان من بدن است
تازیم در غم تو جامه درم
وز پس مرگ نوبت کفن است
دل بسی برده‌ای نکو بشناس
آنکه خسته تر است ازان من است
اندرا و میان جان بنشین
که تو جانی و جان ترا بدن است
وحده لاشریک له چه تن است
هست پیراهنت چو قطرهٔ آب
که تنگ گشته برگل و سمن است
با خودم کش درون پیراهن
که تو جانی و جان من بدن است
تازیم در غم تو جامه درم
وز پس مرگ نوبت کفن است
دل بسی برده‌ای نکو بشناس
آنکه خسته تر است ازان من است
اندرا و میان جان بنشین
که تو جانی و جان ترا بدن است
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۱۰۶
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۱۰۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
