تن پاکت که زیر پیرهن است
وحده لاشریک له چه تن است

هست پیراهنت چو قطرهٔ آب
که تنگ گشته برگل و سمن است

با خودم کش درون پیراهن
که تو جانی و جان من بدن است

تازیم در غم تو جامه درم
وز پس مرگ نوبت کفن است

دل بسی برده‌ای نکو بشناس
آنکه خسته تر است ازان من است

اندرا و میان جان بنشین
که تو جانی و جان ترا بدن است