هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه از عشق و شیدایی به معشوق می‌گوید. شاعر توصیف می‌کند که چگونه قامت رعنای معشوق مانند سرو بستان ملاحت است و چگونه عاشقان به خاک پای او افتاده‌اند. او بیان می‌کند که نه تنها خود، بلکه هر کس که جان و دل و دینی دارد، شیدای معشوق است. شاعر همچنین اشاره می‌کند که در هر مکان مقدس (مسجد، دیر، خرابات، کنشت) شور و غوغای عشق معشوق وجود دارد. در پایان، شاعر از وعده دیدار معشوق در فردا سخن می‌گوید و از لب دلجوی معشوق به عنوان فسون‌بخش یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های پیچیده است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و مفاهیم به کار رفته در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه برای درک کامل دارند.
گزیدهٔ غزل ۱۲۷
سرو بستان ملاحت قامت رعنای تست
نور چشم عاشقان خسته خاک پای تست
من نه تنها گشته‌ام شیدای دردت جان من
هرکرا جان و دل و دینی بود شیدای تست
در درون مسجد و دیر و خرابات و کنشت
هر کجا رفتم همه شور تو و غوغای تست
جانم از غیرت ز دست جاهلان سوزد از انک
سرو را گویند مانند قد رعنای تست
وعده دیدار خود کردی به فردا از آن سبب
جان خسرو منتظر بر وعده فردای تست
برشکر خوانند افسون بهر دلجویی ولیک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
نور چشم عاشقان خسته خاک پای تست
من نه تنها گشته‌ام شیدای دردت جان من
هرکرا جان و دل و دینی بود شیدای تست
در درون مسجد و دیر و خرابات و کنشت
هر کجا رفتم همه شور تو و غوغای تست
جانم از غیرت ز دست جاهلان سوزد از انک
سرو را گویند مانند قد رعنای تست
وعده دیدار خود کردی به فردا از آن سبب
جان خسرو منتظر بر وعده فردای تست
برشکر خوانند افسون بهر دلجویی ولیک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۱۲۶
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۱۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
