۲۹۴ بار خوانده شده

گزیدهٔ غزل ۱۲۷

سرو بستان ملاحت قامت رعنای تست
نور چشم عاشقان خسته خاک پای تست

من نه تنها گشته‌ام شیدای دردت جان من
هرکرا جان و دل و دینی بود شیدای تست

در درون مسجد و دیر و خرابات و کنشت
هر کجا رفتم همه شور تو و غوغای تست

جانم از غیرت ز دست جاهلان سوزد از انک
سرو را گویند مانند قد رعنای تست

وعده دیدار خود کردی به فردا از آن سبب
جان خسرو منتظر بر وعده فردای تست

برشکر خوانند افسون بهر دلجویی ولیک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۱۲۶
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۱۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.