هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، بیانگر دلدادگی و فداکاری شاعر به معشوق است. او معشوق را با توصیفات اغراق‌آمیز مانند دزد و زنار کفر می‌ستاید و عشق خود را به هر تار موی او نشان می‌دهد. همچنین، اشاره‌ای به بت‌پرستی و مسلمانی دارد که می‌تواند نمادین باشد.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی اشارات مانند 'زنار کفر' و 'بت‌پرستی' نیاز به دانش ادبی و فرهنگی دارد.
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل من به جانانی آویختست
چو دزدی کز ایوانی آویختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بهر تار مو جانی آویختست
چه زنار کفر است هر موی او
که در هر یک ایمانی آویختست
بتان رامزن سنگ ای پارسا
به هر بت مسلمانی آویختست
چو دزدی کز ایوانی آویختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بهر تار مو جانی آویختست
چه زنار کفر است هر موی او
که در هر یک ایمانی آویختست
بتان رامزن سنگ ای پارسا
به هر بت مسلمانی آویختست
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۱۲۸
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
