طبعم از لعل تو آموخت در افشانی ها
ای رخت چشمه ی خورشید درخشانی ها

سرو من صبح بهار است به طرف چمن آی
تا نسیمت بنوازد به گل افشانی ها

گر بدین جلوه به دریاچه ی اشکم تابی
چشم خورشید شود خیره ز رخشانی ها

دیده در ساق چو گلبرگ تو لغزد که ندید
مخمل این گونه به کاشانه ی کاشانی ها

دارم از زلف تو اسباب پریشانی جمع
ای سر زلف تو مجموع پریشانی ها

رام دیوانه شدن آمده درشان پری
تو به جز رم نشناسی ز پریشانی ها

شهریارا به درش خاک نشین افلاکند
وین کواکب همه داغند به پیشانی ها