بزن که سوز دل من به ساز می گوئی
ز ساز دل چه شنیدی که باز می گوئی

مگر چو باد وزیدی به زلف یار که باز
به گوش دل سخنی دلنواز می گوئی

مگر حکایت پروانه می کنی با شمع
که شرح قصه به سوز و گداز می گوئی

به یاد تیشه فرهاد و موکب شیرین
گهی ز شور و گه از شاهناز می گوئی

کنون که راز دل ما ز پرده بیرون شد
بزن که در دل این پرده راز می گوئی

به پای چشمه طبع من این بلند سرود
به سرفرازی آن سروناز می گوئی

به سر رسید شب و داستان به سر نرسید
مگر فسانه ی زلف دراز می گوئی

بسوی عرش الهی گشوده ام پر و بال
بزن که قصه‌ی راز و نیاز می گوئی

نوای ساز تو خواند ترانه‌ی توحید
حقیقتی به زبان مجاز می گوئی

ترانه غزل شهریار و ساز صباست
بزن که سوز دل من به ساز می گوئی

«شهریار (سید محمدحسین بهجت تبریزی)»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir