هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن روح به عنوان موجودی عاشق و جویای نور و حقیقت توصیف شده است. شاعر از مفاهیمی مانند عشق، شهوت، زهد، و نور سخن می‌گوید و به دنبال یافتن حقیقت و رسیدن به معشوق حقیقی است. در نهایت، شمس الدین تبریزی به عنوان قبله و منبع نور و حقیقت معرفی می‌شود.
رده سنی:
18+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند شهوت و زهد ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده و نامفهوم باشد.
غزل شمارهٔ ۱۷۶
روحِ زیتونی‌ست عاشقْ نار را
نار می‌جویَد چو عاشقْ یار را
روحِ زیتونی بِیَفْزا ای چراغ
ای مُعَطَّل کرده دستْ اَفْزار را
جانِ شَهوانی که از شَهوت زِهَد
دل ندارد دیدنِ دِلْدار را
پس به عِلَّت دوست دارد دوست را
بر امیدِ خُلْد و خوفِ نار را
چون شِکَستی جانِ ناری را بِبین
در پِیِ او جانِ پُراَنْوار را
گَر نبودی جانِ اِخْوان پَس جُهود
کِی جُدا کردی دو نیکوکار را
جانِ شَهوت، جانِ اِخْوان دان ازانْک
نار بینَد، نورِ موسی وار را
جانِ شَهوانی‌ست از بی‌حِکْمَتی
یاوه کرده نُطقِ طوطی وار را
گشت بیمار و زبانِ تو گرفت
رویْ سویِ قبله کُن بیمار را
قبله شَمسُ الدّینِ تبریزی بُوَد
نورِ دیده مَر دل و دیدار را
نار می‌جویَد چو عاشقْ یار را
روحِ زیتونی بِیَفْزا ای چراغ
ای مُعَطَّل کرده دستْ اَفْزار را
جانِ شَهوانی که از شَهوت زِهَد
دل ندارد دیدنِ دِلْدار را
پس به عِلَّت دوست دارد دوست را
بر امیدِ خُلْد و خوفِ نار را
چون شِکَستی جانِ ناری را بِبین
در پِیِ او جانِ پُراَنْوار را
گَر نبودی جانِ اِخْوان پَس جُهود
کِی جُدا کردی دو نیکوکار را
جانِ شَهوت، جانِ اِخْوان دان ازانْک
نار بینَد، نورِ موسی وار را
جانِ شَهوانی‌ست از بی‌حِکْمَتی
یاوه کرده نُطقِ طوطی وار را
گشت بیمار و زبانِ تو گرفت
رویْ سویِ قبله کُن بیمار را
قبله شَمسُ الدّینِ تبریزی بُوَد
نورِ دیده مَر دل و دیدار را
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
