من رَسیدم به لَبِ جویِ وَفا
دیدم آن جا صَنَمی روح فَزا

سِپَهِ او همه خورشیدپَرَست
هَمچو خورشید همه بی‌سَر و پا

بِشْنو از آیَتِ قرآنِ مَجید
گَر تو باور نکُنی قولِ مَرا

قَدْ وَجَدْتُ امْرَاَةً تَمْلِکُهُمْ
اُوْتِیَتْ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ وَ لَها

چون که خورشید نِمودی رُخِ خود
سَجده دادیش چو سایه همه را

من چو هُدهُد بِپَریدم به هوا
تا رَسیدم به دَرِ شهرِ سَبا