خری از روستائیی بگریخت
جل بیفکند و پاردم بگسیخت

در بیابان چو گور خر می‌تاخت
بانگ می‌کرد و جفته می‌انداخت

که به جان آمده ز محنت و بند
داغ و بیطار و بار و پشماگند

شادمانا و خرما که منم
که ازین پس به کام خویشتنم

روستایی چو خر برفت از دست
گفت ای نابکار صبرم هست

پس بخواهی به وقت جو گفتن
که خری بد ز پایگه رفتن

به مزاحت نگفتم این گفتار
هزل بگذار و جد ازو بردار

همچنین مرد جاهل سرمست
روز درماندگی بخاید دست

ندهند آنچه قیمتش ندهی
نشود کاسهٔ پر ز دیگ تهی