درین دو روزه توقف که بو که خود نبود
درین مقام فسوس و درین سرای فریب

چرا قبول کنم از کس آنکه عاقبتش
ز خلق سرزنشم باشد از خدای عتیب

مرا خدای تعالی ز آسیای فراز
که عقل حاصل آنرا نیاورد به حسیب

چو می‌دهد همه چیزی به قدر حاجت من
چنان که بی‌خبر سیب ماه رنگ به سیب

ز بهر حفظ حیات آنچه بایدم ز کفاف
ز بهر کسب کمال آنچه بایدم ز کتیب

هزار سال اگر عمر من بود به مثل
مرا نیاز نیاید به آسیای نشیب

دو نعمتست مرا کان ملوک را نبود
به روز راحت شکر و به روز رنج شکیب

«انوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir