هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از عشق و ستایش معشوق سخن می‌گوید و خود را همچون برگهای درختی می‌داند که یک روی آن به ثنا و روی دیگر به دعا اختصاص دارد. او با اشاره به بلبل بستان که نعت معشوق را می‌خواند، باغ عمر را پر از نوا می‌داند و از وضعیت خود می‌پرسد که چرا هر روز بی‌نواتر و بی‌برگ‌تر می‌شود.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۳۶ - در شکایت گوید و توقع تلطف کند
چون برگهای طوبی طبعم به نام تو
یک روی بر ثنا و دگر روی بر دعاست
در خاطرم که بلبل بستان نعت تست
اطراف باغ عمر ابدالدهر پر نواست
با برگ و با نوای چنین بنده‌ای چو من
هر روز بی‌نواتر و بی‌برگ‌تر چراست
یک روی بر ثنا و دگر روی بر دعاست
در خاطرم که بلبل بستان نعت تست
اطراف باغ عمر ابدالدهر پر نواست
با برگ و با نوای چنین بنده‌ای چو من
هر روز بی‌نواتر و بی‌برگ‌تر چراست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۵ - در شکایت دنیا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۷ - در مدح گوید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
