هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از گروهی انتقاد می‌کند که با حرص و بخل، خرافات خود را به نام حکمت جا می‌زنند. آن‌ها مانند گرگ و خر، هم دوزنده و هم درنده‌اند. شاعر از انوری می‌خواهد که رفتارهای زهرآگین خود را به یاد آورد و در برابر افراد مشابه خود سر فرود آورد. در پایان، شکرگزار است که این افراد را در حالی می‌بیند که برده‌ی دیگران و اسیر خویشتن‌اند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم انتزاعی و انتقادی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۳۰۴ - در مذمت شعرا
عادت طرح شعر آوردند
قومی از حرص و بخل گندهٔ خویش
نام حکمت همی نهند آنگاه
بر خرافات ژاژ ژندهٔ خویش
گرگ و خراز این لئیمان‌اند
همه دوزنده و درندهٔ خویش
انوری پس تو نیز یاد آور
طیرگیهای زهرخندهٔ خویش
پیش همچون خودی ز سیلی آز
سرک پیش درفکندهٔ خویش
شکر کن کین زمانش می‌بینی
خواجهٔ دیگران و بندهٔ خویش
قومی از حرص و بخل گندهٔ خویش
نام حکمت همی نهند آنگاه
بر خرافات ژاژ ژندهٔ خویش
گرگ و خراز این لئیمان‌اند
همه دوزنده و درندهٔ خویش
انوری پس تو نیز یاد آور
طیرگیهای زهرخندهٔ خویش
پیش همچون خودی ز سیلی آز
سرک پیش درفکندهٔ خویش
شکر کن کین زمانش می‌بینی
خواجهٔ دیگران و بندهٔ خویش
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۰۳ - حکیم در جواب شجاعی گوید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۰۵ - در عذر بدمستی خویش
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
