هوش مصنوعی:
متن بالا یک شعر کلاسیک فارسی است که در آن شاعر به ستایش فلک و جهان می‌پردازد و از عظمت و قدرت آن سخن می‌گوید. همچنین، شاعر به عفو و حلم اشاره کرده و از تجاوز نکردن و عذر خواهی برای بی‌خردگی و مستی خود سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق فلسفی و اخلاقی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از واژگان و اصطلاحات قدیمی نیاز به دانش زبانی و فرهنگی بیشتری دارد.
شمارهٔ ۳۰۶
ای فلک پیش قدر تو ناقص
وی جهان پیش دست تو درویش
دولتت را زوال بیگانه
مدتت را خلود آمده خویش
در بزرگی ز روی نسبت و قدر
ذاتت از کل آفرینش بیش
حلم تو زود عفو دیر عتاب
حزم تو پیش بین دوراندیش
دوش در پیش خدمت تو که باد
آسمانش به خدمت آمده پیش
آن تجاوز نکرده‌ام که توان
داشت جایز به هیچ مذهب و کیش
هیچ دانی چگونه خواهم خواست
عذر بی‌خردگی و مستی خویش
وی جهان پیش دست تو درویش
دولتت را زوال بیگانه
مدتت را خلود آمده خویش
در بزرگی ز روی نسبت و قدر
ذاتت از کل آفرینش بیش
حلم تو زود عفو دیر عتاب
حزم تو پیش بین دوراندیش
دوش در پیش خدمت تو که باد
آسمانش به خدمت آمده پیش
آن تجاوز نکرده‌ام که توان
داشت جایز به هیچ مذهب و کیش
هیچ دانی چگونه خواهم خواست
عذر بی‌خردگی و مستی خویش
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۰۵ - در عذر بدمستی خویش
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۰۷ - در منع توزیع با جمال‌الدین مسعود گوید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
