هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر عاشقانه و عرفانی بیان می‌کند که خداوند معشوق را به گونه‌ای آفریده که تنها شایسته نگاه شاعر است و دیگران را از دیدن او منع کرده است. این شعر نشان‌دهنده عشق الهی و غیرت خداوند نسبت به بنده خاص خود است.
رده سنی:
16+
محتوا دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه عمیق است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه کافی نیاز دارد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۳۳۰ - الب ارغو یکی از ممدوحان حکیم را میل کشیدند در آن باب گفته است
شاها بدیده‌ای که دلم را خدای داد
در دیدهٔ تو معنی نیکو بدیده‌ام
چون کردگار ذات شریفت بیافرید
گفت ای کسی که بر دو جهانت گزیده‌ام
راضی بدان نیم که به غیری نگه کنی
زیرا که از برای خودت پروریده‌ام
چشم جهانیان ز پی دیدن جهان
وان تو بهر دیدن خویش آفریده‌ام
تکحیل آن ز هیچ‌کس اندر جهان مدان
کان کحل غیرتست که من درکشیده‌ام
در دیدهٔ تو معنی نیکو بدیده‌ام
چون کردگار ذات شریفت بیافرید
گفت ای کسی که بر دو جهانت گزیده‌ام
راضی بدان نیم که به غیری نگه کنی
زیرا که از برای خودت پروریده‌ام
چشم جهانیان ز پی دیدن جهان
وان تو بهر دیدن خویش آفریده‌ام
تکحیل آن ز هیچ‌کس اندر جهان مدان
کان کحل غیرتست که من درکشیده‌ام
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۲۹ - ستایش ملک‌الشعرا ارشدالدین
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۳۱ - از بزرگی درخواست کاغذ سپید کند
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
