هوش مصنوعی:
شاعر از ناامیدی و ترس از آینده می‌گوید، چرا که امیدهایش بر باد رفته و از روزگار خود شادی ندیده است. او از این می‌ترسد که روزگارش به پایان برسد و نتواند از آن دادخواهی کند.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق و انتزاعی مانند ناامیدی، ترس از آینده و پرسش‌های فلسفی دربارهٔ زمان و روزگار، برای درک و ارتباط نیاز به بلوغ فکری و تجربهٔ زندگی دارد که معمولاً از سنین نوجوانی به بعد شکل می‌گیرد.
رباعی شمارهٔ ۱۰۳
دادم به امید روزگاری بر باد
نابوده ز روزگار خود روزی شاد
زان می‌ترسم که روزگارم نبود
چونان که ز روزگار بستانم داد
نابوده ز روزگار خود روزی شاد
زان می‌ترسم که روزگارم نبود
چونان که ز روزگار بستانم داد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۱۰۲
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۱۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
