از دِلَم صورتِ آن خوبِ خُتَن می‌نَرَوَد
چاشْنیِّ شِکَرِ او زِ دَهَن می‌نَرَوَد

بِاللَّهْ اَرْشور کُنم هر نَفَسی عیب مگیر
گَر بِرَفت از دلِ تو از دلِ من می‌نَرَوَد

همه مُرغانْ زِ چَمَن هر طَرَفی می‌پَرَّند
بُلبُلِ بی‌دلْ یک‌دَم زِ چَمَن می‌نَرَوَد

جانِ پروانهٔ مِسکین که مُقیمِ لَگَن است
تَنِ او تا بِنَسوزد زِ لَگَن می‌نَرَوَد

بوالْحَسَن گفت حَسَن را که ازین خانه بُرو
بوالْحَسَن نیز دَرافتاد و حَسَن می‌نَرَوَد

رَسَنِ دوست چو در حَلْقِ دِلَم افتاده‌ست
لاجَرَم چَنْبَرِ دلْ جُز به رَسَن می‌نَرَوَد

مُرغِ جان از قَفَصِ قالَبِ من سیر شُد‌ه‌ست
وَزْ امیدِ نَظَرِ دوست زِ تَن می‌نَرَوَد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir