نَنگِ عالم شُدن از بَهرِ تو نَنگی نَبُود
با دلِ مُرده دلانْ حاجَتِ جنگی نَبُوَد

عشقْ شیرینیِ جان است و همه چاشْنی است
چاشْنی و مَزه را صورت و رنگی نَبُوَد

عشقْ شاخی­ست زِ دریا که دَرآیَد در دل
جایِ دریا و گُهَر سینهٔ تنگی نَبُوَد

ساحِلِ نَفْس رَها کُن به تَکِ دریا رو
کَنْدَرین بَحْر تو را خوفِ نَهنگی نَبُوَد

صورتِ هر دو جهانْ جُمله زِ آیینهٔ عشق
بِنِمایَد چو که بر آیِنِه زَنگی نَبُوَد

کارِ روبَهْ نَبُوَد عشقْ که هر روبَهْ را
حَملهٔ شیرِ نر و کِبْرِ پَلَنگی نَبُوَد

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir