هوش مصنوعی:
غنچه‌ای که مانند پسته لبخند می‌زند، به دلیل عمر کوتاهش جانش بر لب می‌آید. از آنجا که درمانی جز نابودی ندارد، درد و رنج از وجودش می‌چکد.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عمیق فلسفی درباره مرگ و رنج است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا ناراحت‌کننده باشد.
شمارهٔ ۴۲
غنچه که چو پسته لب شود خندانش
از کم عمری بر لبش آمد جانش
چون نیست به جز نیست شدن درمانش
خون میبچکد به درد از پیکانش
از کم عمری بر لبش آمد جانش
چون نیست به جز نیست شدن درمانش
خون میبچکد به درد از پیکانش
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
