هوش مصنوعی:
این شعر از عشق، شوق رسیدن به معشوق (خدا) و احساسات عرفانی سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی مانند نسیم، گل، و خورشید، احساس پرواز روح و عشق الهی را بیان می‌کند. در نهایت، شعر به بی‌تابی و بی‌قراری عاشقانه و عرفانی اشاره دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عرفانی و عمیق این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات عاشقانه و فلسفی آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
بوسه نسیم
همراه خود نسیم صبا می برد مرا
یا رب چو بوی گل به کجا می برد مرا؟
سوی دیار صبح رود کاروان شب
باد فنا به ملک بقا می برد مرا
با بال شوق ذره به خورشید می رسد
پرواز دل به سوی خدا می برد مرا
گفتم که بوی عشق که را می برد ز خویش؟
مستانه گفت دل که مرا می برد مرا
برگ خزان رسیده بی طاقتم رهی
یک بوسه نسیم ز جا می برد مرا
یا رب چو بوی گل به کجا می برد مرا؟
سوی دیار صبح رود کاروان شب
باد فنا به ملک بقا می برد مرا
با بال شوق ذره به خورشید می رسد
پرواز دل به سوی خدا می برد مرا
گفتم که بوی عشق که را می برد ز خویش؟
مستانه گفت دل که مرا می برد مرا
برگ خزان رسیده بی طاقتم رهی
یک بوسه نسیم ز جا می برد مرا
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
۱۲۲۲
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رشتهٔ هوس
گوهر بعدی:شمع خاموش
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
