هوش مصنوعی: این شعر از مرغی می‌گوید که از آشیانه خارج می‌شود و در چمن‌زار با درد و رنج طبیعت و دیگران مواجه می‌شود. او از بی‌عدالتی و رنج‌های جهان ناله می‌کند و هدهدی به او توصیه می‌کند که با پذیرش دردها و سختی‌ها، به آرامش و رشد برسد. در نهایت، گل از رنج‌ها زیبایی می‌آفریند.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.

شو پنهاور و نیچه

مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید
خاری ز شاخ گل بتن نازکش خلید

بد گفت فطرت چمن روزگار را
از درد خویش و هم ز غم دیگران تپید

داغی ز خون بی گنهی لاله را شمرد
اندر طلسم غنچه فریب بهار دید

گفت اندرین سرا که بنایش فتاده کج
صبحی کجا که چرخ درو شامها نچید

نالید تا به حوصلهٔ آن نوا طراز
خون گشت نغمه و ز دو چشمش فرو چکید

سوز فغان او بدل هدهدی گرفت
با نوک خویش خار ز اندام او کشید

گفتش که سود خویش ز جیب زیان بر آر
گل از شکاف سینه زر ناب آفرید
درمان ز درد ساز اگر خسته تن شوی
خوگر به خار شو که سراپا چمن شوی
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: چند بندی
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:جمعیت الاقوام
گوهر بعدی:فلسفه و سیاست
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.