هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، با زبانی نمادین و پر از تصاویر شاعرانه، به تماشا و نگاه عاشقانه و عارفانه می‌پردازد. شاعر از تماشا و نگاه به معشوق سخن می‌گوید و از رنج‌ها و حسرت‌های عشق می‌نالد. او از نیرنگ‌های دنیا و گذرا بودن زیبایی‌ها سخن می‌گوید و در نهایت، به ناکامی در رسیدن به معشوق اشاره می‌کند.
رده سنی: 18+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است و درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۵

کو ذوق نگاهی‌که به هنگام تماشا
چون دیده‌گریبان درم از نام تماشا

چشمم به تمنای توگرداند نگاهی
گل‌کرد به صد رنگ خط جام تماشا

شد عمروبه راه طلبت چشم نبستم
قاصد مژه‌ام سوخت به پیغام تماشا

هشدارکه این منظر نیرنگ ندارد
غیر از مژه برداشتنت بام تماشا

تا آینه‌ات زنگ تغافل نزداید
هرگز به چراغی نرسد شام تماشا

چون شمع حضوری نشد آیینهٔ هوشت
ناپخته عبث سوختی‌ای خام تماشا

زان حلقهٔ عبرت‌که خم‌قامت پیری‌ست
داردکف خاک تو نهان دام تماشا

حرمانکدهٔ انجمن حال ندارد
صیدی به فراموشی ایام تماشا

فریادکه چشمی به تأمل نگشودیم
رفتیم ازین مرحله ناکام تماشا

مضمون جهان راچقدر قافیه‌تنگ است
یکسر مژه بستیم به احرام تماشا

مانند شرر توأم ازین غمکده‌گل‌کرد
آغاز نگاه من و انجام تماشا

بیدل به‌گشاد مژه زحمت نپسندی
منظور وفا نیست‌گل‌اندام تماشا
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.