هوش مصنوعی: این شعر عرفانی-فلسفی به بررسی ماهیت انسان، ترکیب پیچیدهٔ وجود او و ارتباطش با عالم هستی می‌پردازد. شاعر از تضادهای درونی انسان (خیر و شر، نور و ظلمت)، جایگاه او در آفرینش و رابطه‌اش با مفاهیمی مانند عشق، معرفت و آزادی سخن می‌گوید. انسان به عنوان آیینه‌ای از حق، موجودی دوگانه (ماء و طین) و وابسته به اقبال و انفعال توصیف شده است.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی، استفاده از اصطلاحات پیچیده و نیاز به دانش ادبی برای درک کامل متن، آن را برای مخاطبان با سطح درک بالا مناسب می‌سازد.

غزل شمارهٔ ۳۳۳

چیست آدم مفردکلک د‌بیرستان رب
کاینهمه اوضاع اسمارست ترکیبش سبب

زادهٔ علم موالیدش جهان ماء و طین
لم‌یلد لم‌یولدش آیینهٔ اصل و نسب

از تصنع‌گر همه ما وتو آرد بر زبان
میم و نون دارد همان شکل‌گشاد و بست لب

احتمالات تمیزش وهم چندین خیرو شر
آفتابی در وبال تهمت رأس و ذنب

آن سوی کون و مکان طیار پرواز انتظار
ششجهت وارستگی آغوش و آزادی طلب

آهوان دشت فطت را خیال او، ختن
کارگاه شیشهٔ افلاک را فکرت حلب

نور از او بی‌احتجاب و ظلمت از وی بی‌کلف
ذات عالمتاب او خورشید روز و ماه شب

حاصل رد وقبول انقسام خوب وزشت
انفعالش دوزخ و اقبال فردوس طرب

شور عشق از فتنه‌آهنگان قانون دماغ
شرم حسن از سایه‌پروردان مژگان ادب

از هزار آیینه یک نوریقینش منعکس
از دو عالم نسخه‌اش یک نقطهٔ دل منتخب

با همه سامان قدرت شخص تسلیم اعتبار
باکمال‌کبریایی پیکر بیدل لقب
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.