هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از رها کردن طمع به یار با دندان‌های سیمین سخن می‌گوید و بیان می‌کند که پروین (ستاره) از چشمانش شب و روز می‌بارد. او از غریو و ناله‌هایش مانند رعد و غرش سخن می‌گوید و احساس غربت و اندوه خود را بیان می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عاشقانه و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی قدیمی نیاز به درک ادبی نسبتاً بالایی دارد.
شمارهٔ ۴۲
سزد که بگسلم از یار سیم دندان طمع
سزد که او نکند طمع ِ پیردندان کَرو
سزد که پروین بارد دو چشم من شب و روز
کنون کزین دو شب من شعاع برزد پَرو
غریب نایدَش از من غریو گر شب و روز
به ناله رعد ِ غریوانم و به صورت غَرو
سزد که او نکند طمع ِ پیردندان کَرو
سزد که پروین بارد دو چشم من شب و روز
کنون کزین دو شب من شعاع برزد پَرو
غریب نایدَش از من غریو گر شب و روز
به ناله رعد ِ غریوانم و به صورت غَرو
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۱
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
