هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به بیان احساسات عمیق و دردهای روحی شاعر می‌پردازد. شاعر از عشق، حسرت، درد و رنج سخن می‌گوید و با پرسش‌های مکرر از «کیست»، به دنبال پاسخ و درک معنای وجودی این احساسات است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۷۲۷

دل گرم من آتشخانهٔ‌کیست
نگاه حسرتم پروانهٔ کیست

خط جام است امشب رهزن هوش
خیال نرگس م‌ستانهٔ ‌کیست

هزار آیینه روز خویش شب کرد
صفا مهتاب فرش خانهٔ‌کیست

امل در مزرع ما ره ندارد
فسون ریشه‌، دام و دانهٔ ‌کیست

اگر تیغت ند‌‌ارد می‌پرستی
لب زخم خط پیمانهٔ‌کیست

ز چاک دل نواها می‌تراود
که می‌فهمد زبان شانهٔ‌کیست

نیرزیدم به تعمیر خیالی
غبارم یارب از ف‌برانهٔ کیست

رک گا نالهٔ زنجیر درد
چمن جولانگه دیوانهٔ کیست

سپند آهی ‌کشید و چشم پوشید
به‌ا‌ین تکلیف خواب افسانهٔ ‌کیست

شرارم ناز خواهد کرد خرمن
برون از ریشه جستن دانهٔ ‌کیست

به ذوق بیخودی مردیم بیدل
شکست‌رنگ، ‌صورت‌خانهٔ کیست
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.