خاموشی من قفل نهان خانه ی عشق است
افسانه ی من گریه ی مستانه ی عشق است

دیوانه دل من که درو فتنه زند جوش
گنجی است که آرایش ویرانه ی عشق است

شوریده شد از ناخن عشق این دل صد شاخ
این زلف پریشان شده از شانه ی عشق است

صد دشنه خورد عقل که خاری کشد از پای
این ها گل آن است که بیگانه ی عشق است

از منطق و حکمت نگشاید اثر شوق
این ها همه آرایش افسانه ی عشق است

هر شمع که در انجمن دهر بر افروخت
گر آتش طور است که پروانه ی عشق است

عرفی دل افتاده ام از کعبه چه جویی
دیری است که او فرش صنم خانه ی عشق است