نقابی بر افکن ز پی امتحان را
که تا بینی از جان لبالب جهان را

چو در جلوه آیی بدین شوخ و شنگی
برقص اندر آری زمین و زمان را

بروی زمین مهروار ار بخندی
بزیر زمین درکشی آسمان را

من از حسرت رویش از هوش رفتم
خدایا شکیبی تماشاکنان را

به دل زان نداریم یک مو گرانی
که بر سر کشیدیم رطل گران را

بهارت دلا کس ندانست چون شد
بهر حال دریاب فصل خزان را

فراموش کردند از مهربانی
چه افتاد یاران نامهربان را

از آن نام تو بر زبان می نراندم
که میسوخت نام تو کلام و زبان را

رضی این چه شور است در نالهٔ تو
که از هوش بردست پیر و جوان را