هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از آزادی روح و استقلال خود از دنیای مادی سخن می‌گوید. او خود را از قید و بندهای دنیوی رها می‌داند و به نور و حقیقت درونی خود متکی است. شاعر همچنین به مفاهیمی مانند اختیار، عقل و بی‌اختیاری اشاره می‌کند و از ارتباط خود با طبیعت و عالم روحانی سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۶۹۳

من پاک بازِ عشقم تُخمِ غَرَض نکارم
پُشت و پناهِ فقرم پُشتِ طَمَع نَخارم

نی بَندِ خَلْق باشم نی از کسی تَراشَم
مُرغِ گُشاده پایَم بَرگِ قَفَص ندارم

من ابرِ آب دارم چَرخِ گُهَرنِثارم
بر تشنگانِ خاکی آبِ حَیات بارم

موسی بِدید آتش آن نور بود دِلْخَوش
من نیز نورم ای جان گرچه زِ دورْ نارم

شاخِ درختْ گَردان اصلِ درختْ ساکِن
گرچه که‌ بی‌قَرارم در روحْ بَرقَرارم

من بوالْعَجَب جهانم در مُشتِ گِل نَهانَم
در هر شبی چو روزَم دَر هر خَزانْ بهارم

با مُرغِ شبْ شَبَم من با مُرغِ روزْ روزَم
امّا چو با خود آیم زین هر دو بر کِنارم

آن لحظه با خود آیم کَزْ مَحْو‌ بی‌خود آیم
شش دانگْ آن گَهَم که بیرون زِ پنج و چارم

جانِ بَشَر به ناحَق دَعویش اختیار است
بی‌اختیار گردد در فَرِّ اختیارم

آن عقلِ پُر هُنر را بادی‌ست در سَرِ او
آن بادِ او نَمانَد چون باده‌‌یی دَرآرَم
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۹۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۹۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.