هوش مصنوعی: این شعر از مژگان گشا با تصاویر شاعرانه و استعاری، به مفاهیمی مانند ناپایداری زندگی، خودشناسی، رهایی از غرور و وابستگی‌های دنیوی، و جستجوی معنویت می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند پرنده‌ها، آیینه، باغبان و موج برای انتقال مفاهیم عمیق استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان شاعرانه نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۱۷۰۹

مژگان‌ گشا جهان ته بال نگاه ‌گیر
صیدت به زیر پاست ز شاهین ‌کلاه‌ گیر

بال هما ز شش جهتم سایه‌افکن است
اقبال ‌گو کلاغ به بخت سیاه ‌گیر

ای غرهٔ تمیز وبال جهان تویی
آیینه بشکن و همه را بیگناه‌ گیر

آغوش بیخودی خط پرگار راحت است
رنگ به ‌گردش آمده‌ای را پناه‌ گیر

با دل چه الفت است نفس را در این مقام
منزل نشسته باش‌، تو برخیز و راه‌گیر

آخر تو از حباب تنک‌مایه‌تر، نه‌ای
خود را دمی عرق‌ کن و بر روی راه‌ گیر

آه از بلند ربختن شمع هستی‌ات
چندان که سر فراخته‌ای عمق چاه‌ گیر

آن‌سوی عالم‌اند و به پیشت نشسته‌اند
در خانه‌های چشم سراغ نگاه‌ گیر

ای باغبان خمار عدم تا کجا کشیم
ما را به سایهٔ مژه‌های‌ گیاه گیر

آیینهٔ تامل موج گهر حیاست
گر نظم ما به سکته زنی عذرخواه ‌گیر

بیدل شباب رفته به عبرت مقابل است
در سجده نیز قد دوتا را گواه‌ گیر
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.