هوش مصنوعی: این متن به موضوعات مختلفی از جمله غم و شادی، تأثیر زمان و شرایط بر احساسات، و رابطه‌ی انسان با طبیعت می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که گریستن بی‌سبب نیست و گاهی باید از شرم گریست. همچنین، او به ناپایداری روزگار و تأثیر آن بر احساسات انسان اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر به این نکته می‌پردازد که جهان جای خنده‌ی دائمی نیست، اما گریستن در برابر دیگران نیز دشوار است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۴۲۶

هر چند نیست بی‌سبب از غم‌گریستن
باید ز شرم دیدهٔ بی نم‌ گریستن

تاکی به رنگ طفل مزاجان روزگار
بر بیش شاد بودن و بر کم گریستن

عیش و غم تو تابع رسم است‌، ورنه چیست
در عید خنده و به محرم گریستن

آنجاکه صبح گریهٔ شادی‌ست شبنمش
آموخته‌ست خندهٔ ما هم گریستن

سامان گریه هم به‌ کف گریه دادن است
یعنی به چشم اشک چو شبنم گریستن

در عرصهٔ وفا عرق شرم همت است
از زخم تازه در پی مرهم گریستن

زین‌ دشت اگر خیال نگاهت گذر کند
در دیدهٔ غزال شود رم گریستن

شاید گلی ز عالم دیدار بشکفد
تا چشم دارم آینه خواهم گریستن

یک ذره زین بساط ندارد سراغ امن
باید چو ابر بر همه عالم گریستن

بیدل اگر چه نیست جهان جای خنده لیک
نتوان به پیش مردم بی‌غم گریستن
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۲۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.