هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، شاعر صوفی‌مسلک، سرشار از مفاهیم عرفانی و اخلاقی است. شاعر از مخاطب می‌خواهد که از خودگذشتگی کند، از غرور و تکبر بپرهیزد، به قناعت روی آورد و در جست‌وجوی حقیقت باشد. او از مفاهیمی مانند تسلیم، عشق، جنون عرفانی، و رسیدن به کمال معنوی سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. درک این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات عرفانی و اصطلاحات خاص آن دارد.

غزل شمارهٔ ۲۵۹۰

نامنفعلی گریه کن و چون مژه تر شو
خشک است جبین یک دو عرق آینه‌گر شو

حیف است رعونت دمد از جوهر ذاتت
گرتیغ ‌کنندت تو چو آیینه سپر شو

جبیی که نداری نفسی نذر جنون کن
گر شب دمد از محفل امکان تو سحر شو

تسلیم ز احباب تغافل نپسندد
گرنیست ادب سر به زمین دست به سر شو

ضبط من و ما انجمن آرای شهود است
چون سرمه زتنبیه زبان نور نظرشو

گر حسن کلام آینه‌دار دم پیری‌ست
در خلق ضیافتکدهء شیر و شکر شو

ای بیخبر از صحبت جاوید قناعت
مستسقی بیحاصلی آب‌گهر شو

امید سلامت به جز آفات ندارد
کشتی شکن و ایمن از امواج خطر شو

خواب عدمت به‌ که فراموش نگردد
از بیضه برون در طلب بالش پر شو

در نامه و پیغام یقین واسطه محو است
بر هرکه رسانی خبر از یار خبر شو

هر حرف جنون تهمت صد پست و بلند است
ای نقطهٔ تحقیق توبی زیر و زبر شو

بیدل به تکلف ره صحرای عدم‌ گیر
زان پیش‌که‌ گویند ازین خانه به در شو
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۸۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.