هوش مصنوعی: این شعر از ناپایداری دنیا، لغزش‌های انسانی و تلاش‌های بی‌ثمر سخن می‌گوید. شاعر به فرصت‌های از دست رفته، ناتوانی در برابر تقدیر و تأثیر گفتار نابجا اشاره می‌کند. همچنین، از اشک‌های بی‌ثمر و آرزوهای بربادرفته یاد می‌کند و در پایان به نقش بخت و اقبال در زندگی می‌پردازد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و اخلاقی موجود در شعر، مانند ناپایداری دنیا، تقدیر و تأمل در رفتار انسانی، برای درک و ارتباط بهتر نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۸۹

عالمی بر باد رفت از سعی بی‌پا و سری
خامه‌ها در مشق لغزش‌گم شد از بی‌مسطری

فرصت جمعیت دل نوبهار مدعاست
غنچه خسبی‌ها مقدم گیر بر گل بستری

گفتگو بنیاد تمکینت به توفان می‌دهد
گر همه‌کهسار باشی زین صداها می‌پری

بی‌محابا دم مزن‌ گر پاس دل می‌بایدت
با نفس دارد حباب آیینهٔ میناگری

ریزش اشکی چو شمعت خضر مقصدکرده‌اند
کاش با این لغزش از استادگی‌ها بگذری

ربشه برگردون دوانیدیم و عجز ما بجاست
سعی بالیدن نبرد از پهلوی ما لاغری

در پی ما انفعال سرنوشت افتاده است
نامهٔ ما را مپیچان خط ما دارد تری

زین اثرها کز سعادت خفته در بال هما
بر پر طاووس بایستی دکان مشتری
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۸۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۹۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.