هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از بیدل دهلوی، به موضوعاتی مانند عشق، رهایی از تعلقات مادی، حیرت در برابر هستی، و نیاز به سجده و فروتنی در برابر خدا می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند دریا، آیینه، عصا، و شمع، مخاطب را به تفکر در مورد معنای حقیقی زندگی و رهایی از حرص و آرزوهای دنیوی دعوت می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه زندگی دارند تا به درستی درک شوند.

غزل شمارهٔ ۲۸۲۷

چو محو عشق شدی رهنما چه می‌جویی
به بحر غوطه زدی ناخدا چه می‌جویی

متاع خانه آیینه حیرت است اینجا
تو دیگر از دل بیمدعا چه می‌جویی

عصا ز دست تو انگشت رهنما دارد
توگرنه‌کوردلی از عصا چه می‌جویی

جز این‌که خرد کند حرص استخوان ترا
دگر ز سایهٔ بال هما چه می‌جویی

به سینه تانفسی هست‌دل پریشان است
رفوی جیب سحر از هوا چه می‌جویی

سر نیاز ضعیفان غرور سامان نیست
به غیر سجده ز مشتی گیا چه می‌جویی

صفای دل نپسندد غبار آرایش
به دست آینه رنگ حنا چه می‌جویی

ز حرص‌، دیدهٔ احباب حلقهٔ دام است
نم مروت ازین چشمها چه می‌جویی

چو شمع خاک شدم در سراغ خویش اما
کسی نگفت‌ که در زیر پا چه می‌جویی

ز آفتاب طلب شبنم هوا شده‌ایم
دل رمیدهٔ ما را زما چه می‌جویی

بجز غبار ندارد تپیدن نفست
ز تار سوخته بیدل صدا چه می‌جویی
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.